Een blog!

Jawel jawel, het moment is daar: mijn wilde fietsavonturen zijn nu voor jullie allen te volgen. Nu ik in mijn eentje nog zo'n drie weken op de fiets Oostenrijk en Italië door zal trappen, leek het me leuk om wat schrijfsels en foto's te delen.

We zitten inmiddels op dag 17. Ik - niet we. Jan zit op dit moment in een van de 8 verschillende treinen die hem en z'n fiets terug naar Nederland brengen. Je moet er blijkbaar vroeg bij zijn, een fietskaartje voor een internationale trein... 

De afgelopen 16 dagen gingen we als een speer samen! Echt een heel fijne tijd gehad met veel kilometertjes (ruim 1000 al op de teller!) zon, Apfelschorle en -jawel- schnitzel (vegetarisch eten lijkt in Duitsland ganz unmöglich). We zijn samen inmiddels een geoliede machine qua tent opzetten en tassen in- en uitpakken, kwarkontbijtje maken, de route wijzen en elkaar aanvullen in het Duits. In 16 dagen blijk je ook een compleet nieuw palet aan grappen en typetjes op te kunnen bouwen - ik denk dat onze gesprekken ook voor Nederlanders vaak niet te volgen waren. Maar aan dat alles is een eind gekomen - Jan vond het mooi geweest, nog 3 weken op die fiets en door de bergen was wat te veel van het goede. Gelukkig hadden we daar al een klein beetje op gerekend. Nu vervolg ik dus de tocht in m'n eentje!

Een paar gouden regels die we de afgelopen weken hebben geleerd:

- Als je twijfelt of Reitsma deze afslag naar rechts/dit zijpad/deze stoplichten al zou bedoelen: NEE. Altijd doorfietsen. 

- Als je een chille picknickbank ziet, maar je wil eigenlijk nog net geen pauze houden: WEL DOEN. Als je doorrijdt, is het namelijk per definitie zo dat je de eerstvolgende 5 kilometer geen enkel bankje tegenkomt.

- Geloof nooit wat de weersvoorspelling zegt, behalve als die zonnig en droog weer voorspelt.

- Als je mensen ziet met blauwe of rode Ortlieb fietstassen: Nederlanders. Als ze er 4 hebben, dus ook twee voor, dan heb je 90% kans dat ze ook de Reitsma-route fietsen.