Dag 34, camping 25?

Ik ben net tot de conclusie gekomen dat ik op de allerlaatste camping sta! Hierna zijn er tot aan Rome bar weinig campings te bekennen, dus ik ga vanaf morgen nog de laatste nachten in b&b's doorbrengen. Vanavond dus maar extra genieten van het slapen in de buitenlucht. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar ik gok dat dit ongeveer camping nummer 25 is. 25! 

Gister heb ik me met het busje naar Assisi laten brengen: voelde helemaal als een schoolreisje, maar dan zonder dat ik de buschauffeur en zijn grappen verstond. Echt alles was mooi in Assisi, dus ik had wel meer willen zien, maar ik trok de intense drukte behoorlijk slecht, en kon de moed niet opbrengen om in de rij van minstens een kilometer in de brandende zon te gaan staan om de basiliek van Sint Franciscus van binnen te zien. Van buiten was ie prachtig in elk geval.. 

Maar zo veel mensen, niet te doen. Het was duidelijk ook voor de Italianen een vakantie-uitje. Ik ben deze hele reis de mensen een beetje ontwend geloof ik, ben elke keer weer blij als ik weer onderweg ben en uit de drukte.. oma wordt oud! Maarrr minstens zo belangrijk, zeker omdat ik met mama eens een weekend in het klooster bij de Clarissen ben geweest, was de basiliek van Sint Clara, waar ze ook begraven ligt. Ook daarvoor een lange rij, maar wel met mooi uitzicht.

Daarna was ik ineens helemaal kapot en kwam er dikke hoofdpijn opzetten, dus ben ik afgedropen en verder weinig anders gedaan dan bij het zwembad liggen. Wel lekker! Vanochtend kreeg ik nog een herkansing: op aanraden nog naar een andere kerk gegaan, waarbinnen het kapelletje bewaard is gebleven waar Franciscus is gestorven. Je voelde aan alles wat een waarde die plek voor veel Italianen had. Ook echt rijen mensen voor de biecht. Moest denken aan Jan Geurtz die in Trouw laatst zo zelfverzekerd zei dat het 'toch bespottelijk was dat mensen in zulke onzin geloven' (oid) ... Ik vraag me af hoe hij een goed gesprek met een gemiddelde Italiaan zou ervaren.

En vandaag dus weer onderweg! Ik ben tegenwoordig trots als ik om half 9 wegfiets, hoewel ik bij lange na niet de eerste ben meestal. Misschien kwam het door de rustdag, of misschien is m'n conditie echt beter geworden: het was dik klimmen een paar keer, maar ik was zo boven. Sowieso grappig om te merken dat alle lichamelijke kwaaltjes van de eerste weken gewoon weer weggaan: zadelpijn, zere polsen, kniepijn, zonneallergie, zelfs m'n duim deed pijn van al het schakelen: alles is na een tijdje vanzelf verdwenen. Dus wat leren we hiervan, zoals altijd: gewoon doorfietsen.